Αριστοτέλης Βαλαωρίτης 1824-2024: “Ο Λευκαδίτης βάρδος”
Επέτειος 200 χρόνων από τη γέννηση του εθνικού ποιητή
Ο Αριστοτέλης Βαλαωρίτης γεννήθηκε και μεγάλωσε στη Λευκάδα από εύπορη οικογένεια. Η έπαυλη της οικογένειας του στο νησάκι Μαδουρή, απέναντι ακριβώς από τον Σκορπιό, έως και σήμερα είναι γνωστό ως «το νησί του Βαλαωρίτη». Σπούδασε στην Ιταλία και την Ελβετία και στη συνέχεια τελείωσε τη Νομική Σχολή στο Παρίσι. Το 1848 ανακηρύχθηκε διδάκτωρ Δικαίου στο πανεπιστήμιο της Πίζας, αλλά ποτέ δεν εξάσκησε το επάγγελμα του δικηγόρου, καθώς αφιερώθηκε στην ποίηση. Σε ηλικία 27 ετών παντρεύτηκε την κόρη του Βενετού λόγιου, Αιμίλιου Τυπάλδου, Ελοΐζα, η οποία ήταν και ο έρωτας της ζωής του. Ανεξάρτητος, δυναμικός και ανυπότακτος, οραματίστηκε μια ελεύθερη Ελλάδα ενωμένη με τα Επτάνησα και εξύμνησε και ανέδειξε τον αγώνα των Ελλήνων για ανεξαρτησία.
Η ποίηση
Η πρώτη του ποιητική συλλογή το 1847 εκδόθηκε όταν ήταν φοιτητής και το 1857 εξέδωσε την δεύτερη, τα «Μνημόσυνα», με θέμα τους θανάτους ηρώων από τους Τούρκους.
Το 1859 δημοσίευσε το μεγάλο του ποίημα, «Κυρά Φροσύνη», έμμετρο με θεατρική δομή και εμπνευσμένο από τον πνιγμό της ηπειρώτισσας Φροσύνης, που αρνήθηκε τον έρωτα του Αλή Πασά. Ακολούθησαν οι ποιητικές συνθέσεις «Αθανάσιος Διάκος» και «Αστραπόγιαννος» το 1867, που χαρακτηρίζονται από λιγότερο λυρισμό, αλλά πάντα από εθνικό ιδεαλισμό. Πέθανε το 1879 και δεν ολοκλήρωσε το πληρέστερο ίσως έργο του, τον «Φωτεινό».
Πολιτική Σταδιοδρομία
Το 1853, ο Βαλαωρίτης εντάχθηκε στη φιλελεύθερη παράταξη των ριζοσπαστικών που διεκδίκησαν την Ένωση των Επτανήσων με την Ελλάδα και το 1957 εκλέχθηκε στην Ιόνιο Βουλή. Μετά την Ένωση το 1864, έγινε βουλευτής στην Αθήνα, όπου ξεχώρισε ως δεινός ρήτορας. Προτίμησε όμως την ποίηση και αφοσιώθηκε στην πνευματική υποστήριξη του αγώνα για την απελευθέρωση της Ηπείρου.
