Ο «δικός μου» Πιερ Καρντέν

Μόλις πληροφορήθηκε τον θάνατο του επιστήθιου φίλου της, Πιερ Καρντέν, στο Αμερικάνικο νοσοκομείο του Παρισιού, η Γενική Πρόξενος της Ακτής Ελεφαντοστού στην Ελλάδα κυρία Μέρω Κεσεσίογλου έχασε τη γη κάτω από τα πόδια της. «Είμαι ιδιαίτερα στενοχωρημένη που έχασα έναν καρδιακό φίλο που παρ’ όλη την απόσταση, είχαμε μια ιδιαίτερη σύνδεση και μια φιλία που δεν ξέρω αν θα μπορέσω να την ξαναβιώσω.»

Γνωρίστηκαν σε μια δεξίωση των Ηνωμένων Εθνών καθώς και οι δυο ήταν πρέσβεις Kαλής Θελήσεως UNAIDS, αγωνιζόντουσαν ενάντια στη μεγάλη ασθένεια του AIDS, ιδιαίτερα φιλάνθρωποι και οι δυο. Αμέσως, αναπτύχθηκε μεταξύ τους μια δυνατή φιλία, μια χημεία που κράτησε για πολλά χρόνια. Η σημαντική φιλία του με τη Μέρω, τον ενέπνευσε να αγαπήσει την Ελλάδα και ιδιαίτερα την Αθήνα την οποία επισκέφθηκε όσες φορές χρειάστηκε να παραστεί στις επιδείξεις του με αποκορύφωμα το μεγάλο ντεφιλέ στο Περιστύλιο του Ζαππείου Μεγάρου, αλλά και στις θεατρικές παραστάσεις που είχε σκηνοθετήσει και επιμεληθεί τα κοστούμια. Τελειομανής, αυστηρός με τον εαυτό του, παρίστατο ο ίδιος στις πρόβες προκειμένου να έχει τον πρώτο και τον τελευταίο λόγο.Ο Ιταλικής καταγωγής Pierre Cardin –από γονείς γαιοκτήμονες οινοπαραγωγούς της Βορείου Ιταλίας– για τη Μέρω δεν ήταν απλά ένας φίλος, αλλά αδερφός, δεν ήταν ένας δημοφιλής σχεδιαστής, μια απλή γνωριμία, αλλά ο άνθρωπος που εμπιστεύτηκε τη προσωπική του συλλογή τεράστιας αξίας απλών και συλλεκτικών κοστουμιών προκειμένου να παρουσιαστούν στο Αθηναϊκό κοινό και να ενισχύσει το φιλανθρωπικό της έργο στην Αφρική και στην Ελλάδα.

Εφυγε ο ΠιΕρ, ο χαρισματικός άνθρωπος που αποδεδειγμένα είχε το άγγιγμα του Θεού καθώς μέσα από τις εμπνεύσεις του, κατάφερε να εισχωρήσει στο μυαλό και στις καρδιές όλου του κόσμου. Δυναμικός, μαχητικός, δεν φοβόταν τον θάνατο, διότι πίστευε πολύ στη μετεμψύχωση.

«Η γυναίκα για τον Pierre Cardin ήταν πρόσωπο ιερό», μας αφηγείται η κυρία Μέρω Κεσεσίογλου. Τη θεωρούσε θεότητα που ο ίδιος ένιωθε την υποχρέωση να της ενισχύει τη προσωπικότητα, να της τονίζει το σώμα αλλά κυρίως είχε την ανάγκη να την απελευθερώσει από το μονότονο ντύσιμο της. Επιθυμία του ήταν να απεγκλωβίσει τη γυναίκα από τη συντηρητική της εικόνα. Ζούσε ασκητικά χωρίς πολλές σπατάλες κι ενώ πρόσεχε τη διατροφή του λάτρευε την ιταλική κουζίνα και ιδιαίτερα τα ιταλικά αλλαντικά. Δεν κάπνιζε, δεν έπινε, βάζοντας την υγεία του στις προτεραιότητες του. Ήταν απλός, ιδιαίτερα καταδεκτικός και συμπονετικός ξεχώριζε για τους τρόπους του και την ταπεινότητα του.

Χαρακτηριστικό περιστατικό της απλότητας του ήταν «όταν σε μια επίδειξη μόδας στην Αθήνα, δεν καταφέραμε να τον υποδεχθούμε στο αεροδρόμιο, καθώς ενώ εμείς περιμέναμε στο VIP Lounge για να τον οδηγήσουμε με την λιμουζίνα στο ξενοδοχείο του, εκείνος ήδη είχε πάρει ταξί», μας λέει η ίδια ενθυμούμενη με νοσταλγία και έκπληξη.

«Όταν διαπιστώσαμε ότι είχε φτάσει στο ξενοδοχείο του, βλέποντας τον να βγαίνει από το ασανσέρ και ρωτώντας τον με απορία, μας είπε ότι ήθελε να μιλήσει με τον Έλληνα ταξιτζή προκειμένου να μάθει περισσότερα για τη καθημερινότητα των ανθρώπων και τη ζωή εδώ στην Αθήνα».

Η Ακρόπολη ήταν από τα αγαπημένα του αξιοθέατα καθώς ατένιζε την Αθήνα από ψηλά, ενώ λάτρευε να γευματίζει στο Διόνυσο με πατροπαράδοτη Ελληνική κουζίνα. Του άρεσε να κάνει μεγαλεπήβολα σχέδια ως τη τελευταία ημέρα του θανάτου του, ακόμα και όταν ήταν στο νοσοκομείο.