Μαργαρίτα Μαυρομιχάλη – As Time Stood Still
+3 
Μια περιπετειώδης ταξιδιώτισσα του κόσμου, αναζητά την ανθρώπινη παρουσία στα φωτογραφικά της κάδρα, περισσότερο από οτιδήποτε άλλο. Αυτό την οδήγησε να εξερευνήσει πορτραίτα, street και φωτογραφικά ντοκουμέντα στις πρώτες σπουδές της στο Διεθνές Κέντρο Φωτογραφίας στη Νέα Υόρκη. Πολυβραβευμένη φωτογράφος, η δουλειά της έχει εκτεθεί στη Νέα Υόρκη, τη Βοστώνη, το Λονδίνο, το Παρίσι, τη Βαρκελώνη, την Αθήνα, το Βερολίνο και τη Βουδαπέστη.
Ανήμπορη να κάνει τη δουλειά της, την περίοδο του lockdown λόγω Covid-19 στο Λονδίνο, αποφάσισε να στρέψει την κάμερα στον εαυτό της, δημιουργώντας μια σειρά από πορτραίτα με τίτλο “As Time Stood Still” που εξερευνούν τις αέναες αλλαγές συναισθημάτων, τους φόβους και τις ανασφάλειες της, τον θυμό και τις ελπίδες της, χρησιμοποιώντας συχνά χιούμορ και αυτοσαρκασμό. Η Μαργαρίτα μας διδάσκει ότι ανεξάρτητα από τις περιστάσεις, και το πόσο δυσάρεστες είναι, μπορούμε πάντα να βρούμε δημιουργικούς τρόπους για να μετατρέψουμε το αρνητικό σε θετικό για τον εαυτό μας. Μας εμπνέει να μην τα παρατήσουμε ποτέ!
“Μια φωτογραφία 1000 λέξεις”. Πως αντικατοπτρίζει την εσωτερική σας αναζήτηση;
Μια εικόνα σίγουρα αξίζει και περισσότερες από χίλιες λέξεις. Οι εικόνες που δημιουργώ περιέχουν ορισμένα προφανή μηνύματα, αλλά δίνουν περιθώριο και για ερμηνεία από τον θεατή.
Επιζητώ τη δημιουργία εικόνων που προσκαλούν τον θεατή και του επιτρέπουν να φτιάξει τη δική του ιστορία γύρω από αυτές.
Με αναδρομή στην καλλιτεχνική σας πορεία τι θεωρείτε ότι αποτέλεσε σταθμό στην εξέλιξη σας ως φωτογράφος;
Πιστεύω ότι το σύνολο της μέχρι σήμερα δουλειάς μου έχει συμβάλει στην εξέλιξή μου ως φωτογράφου, και όχι κάποιο μεμονωμένο γεγονός. Πάντα ακολουθώ τη διαίσθησή μου σε ό,τι κάνω, έτσι πάντα επιλέγω προσεκτικά τα μέρη και τους ανθρώπους που φωτογραφίζω και το αποτέλεσμα που βλέπετε είναι προϊόν σκληρής δουλειάς, τα τελευταία δέκα και πλέον χρόνια.
Ποιο ήταν το έναυσμα για την εκκίνηση σας;
Η φωτογραφία ήταν πάντα μεγάλο μέρος της ζωής μου, από τότε που ήμουν παιδί. Σαν έφηβος είχα δημιουργήσει τον δικό μου σκοτεινό θάλαμο, όπου εμφάνιζα τις φωτογραφίες μου. Ήταν για μένα μια μαγική εμπειρία. Μεσολάβησαν οι οικογενειακές προτεραιότητες, αλλά όταν τα παιδιά μεγάλωσαν, αποφάσισα να αφιερωθώ στην παιδική μου αγάπη, τη φωτογραφία. Καθώς είμαι τελειομανής και δίνω το 100% του εαυτού μου σε ότι κάνω, η φωτογραφία σύντομα έγινε μια δραστηριότητα πλήρους απασχόλησης.
Ποιο ταξίδι στον κόσμο σας έχει επηρεάσει βαθύτερα και γιατί;
Οι χώρες που με έχουν επηρεάσει βαθιά είναι η Ινδία και η Κούβα. Στην Ινδία ταξιδεύω κάθε χρόνο και έχω αναπτύξει εγκάρδιες σχέσεις με ανθρώπους εκεί, κάτι που κάνει μεγάλη διαφορά. Προσπαθώ να προσεγγίζω τους ντόπιους και να συμμετέχω στην καθημερινότητά τους, πράγμα που μου επιτρέπει να αντιληφθώ, σε κάποιο βαθμό, τις συνθήκες της ζωής τους. Πολλοί από τους ανθρώπους που γνωρίζω μέσα από τη φωτογραφία μου μόλις και μετά βίας έχουν ένα κεραμίδι πάνω από το κεφάλι τους… θεωρούν τους εαυτούς τους τυχερούς αν μπορούν να εξασφαλίσουν ένα πιάτο φαΐ την ημέρα. Και όμως, διατηρούν την αξιοπρέπεια και τις φιλοδοξίες τους και τις μεταδίδουν στα παιδιά τους. Η επαφή μαζί τους είναι μια εμπειρία ζωής για μένα. Από την άλλη, η Κούβα είναι μια διαφορετική πραγματικότητα. Έζησα σε χώρες όταν υπήρχε κομμουνιστικό καθεστώς και γνωρίζω ότι το σύστημα δεν επέτρεπε τη δημιουργία προσδοκιών ή φιλοδοξιών. Και όμως, οι άνθρωποι εκεί έχουν μια αίσθηση και μια χαρά ζωής που δεν έχω συναντήσει αλλού. Η θετική διάθεσή τους και η προσέγγιση στα πράγματα είναι ένα ακόμη μάθημα για μένα.
Η στροφή σας στην νέα θεματική δουλειά “As Time Stood Still” στην δύσκολη περίοδο Covid-19, πόσο διαφορετικά λειτούργησε σε σχέση με προηγούμενες φωτογραφικές σας δουλειές;
Συνήθως στρέφω την μηχανή μου στους άλλους και αφηγούμαι -φωτογραφικά- την ιστορία τους.
Η θεματική «As Time Stood Still”, η οποία τώρα παρουσιάζεται στην Γκαλερί Cintronne με τον τίτλο «Εσωτερικός χώρος», είναι μια δουλειά με έντονο προσωπικό στοιχείο, αποτελεί μια ενδοσκόπηση κατά τις περιόδους του εγκλεισμού που πέρασα στο Λονδίνο και στην Αθήνα.
Αναζητώντας μια διέξοδο από τον φόβο και τα συνεχώς εναλλασσόμενα συναισθήματα σε αυτή τη δύσκολη για όλους περίοδο, έβαλα τον εαυτό μου στη θέση του υποκειμένου της δουλειάς μου.
Ποια είναι τα επόμενα σας βήματα που πιστεύετε ότι θα προσθέσουν ένα ακόμη μεγάλο καλλιτεχνικό άλμα;
Στόχος μου είναι να συνεχίσω να χτίζω πάνω στη μέχρι τώρα δουλειά μου. Οδηγός μου είναι η ίδια η δουλειά και τα συναισθήματα μου, χωρίς να θέτω εκ των προτέρων συγκεκριμένους στόχους. Έτσι δημιουργήθηκε η δουλειά μου πάνω στους πρόσφυγες στη Λέσβο και η θεματική «As Time Stood Still». Προτεραιότητά μου είναι να είμαι εγώ η ίδια καταρχήν ικανοποιημένη από το αποτέλεσμα της δουλειάς. Η προσέγγιση αυτή μου δίνει μια αίσθηση ελευθερίας, την οποία επιθυμώ και προσπαθώ να διαφυλάξω. Δεν αρνούμαι βέβαια ότι η αναγνώριση του κοινού είναι μια σημαντική παράμετρος για τον καλλιτέχνη. Η έκδοση ενός βιβλίου με την εργασία μου τα επόμενα χρόνια είναι ένας στόχος που θα δώσει μια ουσιαστική διάσταση στη δουλειά μου και τον οποίο θα ήθελα να επιδιώξω.
