Νικόλας Καραγκιαούρης: O Βαρύτονος
Γεννήθηκε στην Πάτρα, όπου έλαβε μαθήματα βιολιού και πιάνου. Συνέχισε στο ωδείο Αθηνών όπου αποφοίτησε από τη σχολή μονωδίας. Έλαβε διακρίσεις σε διαγωνισμούς σε Ελλάδα, Γερμανία και Αγγλία. Συνεργάστηκε με σπουδαίους μαέστρους και τραγουδιστές σε Ελλάδα και εξωτερικό. Στο ενεργητικό του κατέχει ρόλους από την προκλασική και ρομαντική περίοδο, μέχρι τον βερισμό και την σύγχρονη εποχή. Τραγούδησε κλασικές, ροκ όπερες, οπερέτες αλλά και μιούζικαλ συνεχίζοντας την πορεία του και αφήνοντας το στίγμα του σε Κίνα, Παρίσι και Βιέννη, όπου τελευταία συμμετείχε στον Πάρσιφαλ του Βάγκνερ. Η πόλη της Πάτρας τον τίμησε το 2017 ως πρόσωπο της χρονιάς στην τέχνη και τον πολιτισμό.
Nικόλα, θυμάσαι τον εαυτό σου να τραγουδά από μικρό παιδί;
Όσο και αν ακούγεται οξύμωρο η ηλικία των παιδικών μου χρόνων δεν είχε καμία σχέση με το τραγούδι. Παρ’ όλ’ αυτά κάθε φορά που άκουγα κλασική μουσική η φαντασία μου κάλπαζε και γινόμουν ανήσυχος, ανυπόμονος και περίεργος. Το τραγούδι ήρθε στη ζωή μου πολύ αργότερα σαν έφηβος, όπου και αποφάσισα να διαβώ το κατώφλι του ωδείου Αθηνών και να αλλάξω τη ζωή μου για πάντα.
Πώς νιώθεις πάνω στη σκηνή; Κατά τη γνώμη μου δεν υπάρχει πιο «εκτεθειμένος» καλλιτέχνης από τον λυρικό τραγουδιστή …χωρίς μικρόφωνα, και χωρίς να του επιτρέπεται να αυτοσχεδιάσει.
Είναι κοινό μυστικό στην τέχνη το εξής παράδοξο: όσο περισσότεροι οι περιορισμοί τόσο μεγαλύτερη η ελευθερία. Είναι αλήθεια πως μια μουσική παρτιτούρα έχει απόλυτη, αμετάκλητη και αδιαπραγμάτευτη δομή, την οποία οφείλεις πιστά να υπηρετήσεις. Όσο εμβαθύνει κανείς σε αυτό το αυστηρό πλαίσιο τόσο πιο ελεύθερος αισθάνεται και αυτό είναι το βασικό αίσθημα που διατρέχει όλη τη σκηνική μου υπόσταση: η λυτρωτική ελευθερία. Αδιαμφισβήτητα το επισφαλές φωνητικό ρίσκο χωρίς τεχνολογική υποστήριξη είναι ακόμα μια πρόκληση που κάθε λυρικός τραγουδιστής οφείλει να δαμάσει.
Η όπερα γίνεται ολοένα και πιο απαιτητική υποκριτικά;
Η όπερα γεννήθηκε το 1598 στην αυλή του Κόμη Bardi στη Φλωρεντία ως ανάγκη να δημιουργηθεί μια καινούργια παραστατική τέχνη που θα αναβίωνε μουσικά την αρχαία ελληνική τραγωδία. Εύκολα λοιπόν καταλαβαίνει κανείς πως η όπερα από την γέννηση της είχε όχι μόνο μουσικές αλλά και υποκριτικές απαιτήσεις.
Πόσο σημαντικός είναι ο ρόλος του σκηνοθέτη για την επιτυχία μιας παράστασης;
Ο ρόλος του σκηνοθέτη της όπερας είναι σύνθετος, απαιτητικός και πολυδιάστατος. Είναι στο χέρι του όχι μόνο να αναβιώσει το μουσικό όραμα του συνθέτη αλλά παράλληλα να το αναδείξει, να το φέρει στο σήμερα, να το αγαπήσει και να εμπνεύσει όλους τους καλλιτεχνικούς συντελεστές να κάνουν το ίδιο.
Ιταλική, γαλλική, γερμανική ή ελληνική όπερα; Ποια έργα αγαπάς;
Βρίσκω πολύ δελεαστικό να προσαρμόζω τη τεχνική, το ύφος και την προφορά μου στην αντίστοιχη όπερα όπου καλούμαι να συμμετάσχω. Δυσκολεύομαι να ξεχωρίσω αγαπημένους συνθέτες, ρόλους και όπερες. Στη περίοδο της προετοιμασίας και των δοκιμών ο εκάστοτε συνθέτης γίνεται για εκείνους τους μήνες ο αγαπημένος μου. Εδώ και δυο μήνες φλερτάρω με τον Βάγκνερ.
Το κοινό της όπερας στην Ελλάδα όλο και αυξάνεται. Γιατί πιστεύεις ότι συμβαίνει;
Η Ελλάδα σε επίπεδο εγκαταστάσεων, συντελεστών, παραγωγής και μάρκετιγκ δεν έχει τίποτα να ζηλέψει από τα λυρικά θέατρα του κόσμου. Τα ποιοτικά στάνταρντς των ελληνικών παραγωγών έχουν ανεβεί με αλματώδη ρυθμό γεγονός που έχει μετατρέψει την όπερα από ελιτίστικη ψυχαγωγία των προηγούμενων δεκαετιών σε ένα σύγχρονο λαοφιλές είδος. Ούτως η άλλως, όσο και αν η όπερα μετράει πάνω από 500 χρόνια δημιουργίας δεν παύει να είναι ένα είδος διαχρονικό καθώς διαπραγματεύεται όλες τις αντιφάσεις της ανθρώπινης ύπαρξης.
Ποια είναι τα σχέδιά σου γι’ αυτή τη χρονιά;
Η φετινή χρονιά διαφαίνεται γεμάτη και δημιουργική. Αρχές Οκτωβρίου ξεκινάει η χειμερινή σεζόν με την “πεντάμορφη και το τέρας” σε σκηνοθεσία Μαριάννας Τόλη στο νέο θέατρο Βασιλάκου όπου ενσαρκώνω τον ρόλο του τέρατος. Παράλληλα συνεχίζεται η τιμητική συνεργασία με έναν αγαπημένο μου Έλληνα συνθέτη, τον Γιώργο Κατσαρό, στο γυάλινο μουσικό θέατρο. Τον Γενάρη θα πραγματοποιήσω το κονσέρτο “la musique rencontre la poésie” στο ίδρυμα Θεοχαράκη ενώ ταυτόχρονα προετοιμάζομαι για έναν σπουδαίο ρόλο σε ένα εμβληματικό λυρικό θέατρο της Ευρώπης.
Τι να σου ευχηθούμε για το μέλλον;
Το μυαλό μου κινείται αντανακλαστικά στη σφαίρα του συλλογικού. Εύχομαι να είμαι γερός, δυνατός και ευτυχής σε μια γερή, δυνατή και ευτυχή χώρα.
