Κρατάτε τις αποστάσεις, παρακαλώ!

Κρατάτε τις αποστάσεις, παρακαλώ! Φοράτε τη μάσκα σας!… η φωνή του ναύτη μέσα στο καράβι για το νησί, πυροδότησε πολλές σκέψεις. Κοιτάζω γύρω μου. Μάσκες μεγάλες, μάσκες μικρές, μάσκες εμπριμέ, μάσκες να κρέμονται από το αυτί, μάσκες να διακοσμούν το πηγούνι… μάσκες και άνθρωποι,… άνθρωποι με μάσκες. Μήπως η μάσκα που κρύβει πλέον τα πιο γλυκά και ευγενικά χαμόγελα, ή ακόμη και τις πιο αστείες γκριμάτσες, μας αφαιρέσει την κοινωνική αλληλεπίδραση που από τη φύση μας έχουμε ανάγκη; Μήπως η θεραπεία σκοτώνει περισσότερο από την ασθένεια;

Και πώς όλη αυτή η απομόνωση θα επηρεάσει την ψυχική μας διάθεση; Κι ενώ η σωματική απόσταση μπορεί να μας προστατεύσει σωματικά από τον κορονοϊό, μήπως η κατά συνέπεια κοινωνική απόσταση, μας απομονώσει συναισθηματικά;

Θα πρέπει να ξεχάσουμε λοιπόν τις αγκαλιές, το άγγιγμα στοργής και ό,τι λογίζεται σωματική επαφή που μας καθησυχάζει και μας ηρεμεί; Όταν απομονωνόμαστε ο ένας από τον άλλο, αισθανόμαστε άγχος και απειλή, λένε οι ψυχολόγοι. Εγώ μόνο που τους βλέπω όλους γύρω μου μασκοφορεμένους (κι εγώ μαζί εννοείται) έναν φόβο τον έχω. Κι εδώ μπαίνουν…τα σενάρια συνωμοσίας. Δεν είναι αλήθεια αυτό που ζούμε, κάποιοι έχουν βάλει σκοπό να μας εξοντώσουν, θέλουν να μας εμβολιάσουν για να μας χειραγωγούν, θέλουν να πάθουμε κατάθλιψη και άλλα πολλά εκτός από το πιο απλό. Ε, ναι λοιπόν! Κυκλοφορεί επικίνδυνος ιός στην ατμόσφαιρα, κάποιοι τον φέρουν και δεν το γνωρίζουν, οι λεγόμενοι ασυμπτωματικοί, κάποιοι αρρωσταίνουν, άλλοι τον περνούν «στο πόδι» και θερίζουν κόσμο και κοσμάκη ιδίως όταν οι ίδιοι τάσσονται υπέρ των θεωριών συνωμοσίας που φαντάζονται.

Εντάξει φίλοι μου, μια χαρά ήμασταν με τις φιλίες μας στα κοινωνικά δίκτυα και μια χαρά μιλάμε, και απόψεις ανταλλάσσουμε και αλληλεγγύη έχουμε. Υπομονή! Θα περάσει και αυτό. Εδώ πέρασαν δέκα χρόνια οικονομικής κρίσης και αντέξαμε.

Μην ξεχνάτε ότι είμαστε Έλληνες, γένος που ανταποκρίνεται καλά στις αλλαγές, εξελίσσεται και δεν χάνεται από τα βάθη των αιώνων.