Αλέξανδρος Πέρρος

Ο αριστοκράτης της Rock’n’roll σκηνής!

Η πόρτα της Porsche ανοίγει και ο τελευταίος θρύλος της Θεσσαλονίκης κατεβαίνει. Τα κορίτσια ακόμη φωνάζουν και ένας αξέχαστος  κόσμος, αυτός του αυθεντικού rock ‘n’ roll ξεδιπλώνεται μπροστά στα μάτια μας με ένα νεύμα από τον Alexandro Perros & the Lone Stars. Το 1987 ιδρύθηκε η μπάντα. Το 1988 υπογράφουν με την Polygram και εμφανίζονται παντού στην Ελλάδα με το Rockabilly Boogie. Ο Αλέξανδρος Πέρρος τριάντα πέντε χρόνια τώρα γράφει την προσωπική του ιστορία με την πιο διάσημη ελληνική αγγλόφωνη rock ‘n’ roll μπάντα της Θεσσαλονίκης. Μια μπάντα που έχει κάνει καριέρα από το Παρίσι και τις Κάννες μέχρι τα Σκόπια, την Κύπρο και το Τέξας. Έχει παίξει δίπλα σε ονόματα όπως Godfathers, Dr. Feelgood, Chumbawamba, Stranglers, Robert Gordon και Chris Spedding.

Και όμως, ο ταξιδευτής των ήχων και ο αριστοκράτης του stage είναι πιο της μόδας από ποτέ,  εκεί που η νοσταλγία συναντάει την πιο σύγχρονη εκδοχή της, αυτή του εκλεπτυσμένου αλλά ακατέργαστα αυθεντικού, αυτή του επιτυχημένου ελιτιστή, αυτή που πίσω από ένα νέο cd αποκαλύπτει την ιστορία όλης της κοσμικής ζωής της Θεσσαλονίκης που μας φέρνει πίσω σε εποχές ξέφρενων πάρτυ, stages που καίγονται από τα lives και ραδιοφωνικές εκπομπές που έγραψαν ιστορία με αξεπέραστο χιούμορ. Μα πάνω από όλα φέρνουν πίσω μια αθώα εποχή με τόσο ψυχή και τόσο ειλικρίνεια… αυτή την ειλικρίνεια που λείπει από παντού!

Tι είναι το rock’n’roll για σένα, ειδικά σε σχέση με τα όσα βιώνουμε σήμερα;

Το rock’n’roll πάνω απ’ όλα είναι τρόπος ζωής και αντιμετώπισης καταστάσεων που προκύπτουν. Είναι ατίθασο, γεμάτο ενέργεια και σε κρατάει αιώνιο έφηβο. Όσον αφορά τις μέρες που βιώνουμε τις εκμεταλλεύτηκα για να γράψω το 10ο άλμπουμ μας με την ησυχία μου, χωρίς άγχος για τίποτα. Το άλμπουμ λέγεται Jungle Drum. Το πρώτο βίντεο κλιπ είναι το “Love is not a crime” με το support του One & Only Prosecco και της Fantinel και το δεύτερο, το  “The land of nowhere”.

Πέρασες τα περισσότερα χρόνια της ζωής σου μεταξύ των lives, του ραδιοφώνου και των πάρτυ ως DJ. Τι πιστεύεις πως ήταν πιο σημαντικό για σένα;

Φυσικά τα lives με την μπάντα! Ως Dj δεν έπαιζα μόνο σε πάρτυ. Είναι το επάγγελμα που μου έδωσε πάρα πολλά ακούσματα που επηρέασαν τη μουσική μου ενώ ταυτόχρονα μου επέτρεπε να παίζω ό,τι θέλω εγώ.

Θυμήσου την πιο εντυπωσιακή σου στιγμή.

Τι να πρωτοθυμηθώ; Μπορούσα να πω άνετα «η μια μου μέρα… η ζωή σου όλη». Θυμάμαι πολύ χαρακτηριστικά κάπου στο ‘94 έγινε ένα φεστιβάλ  της ΕΡΤ 3 σε ένα club στο αεροδρόμιο, στο Άμαζον. Είχα φορέσει το ασημένιο μου κοστούμι και είχαμε  κανονίσει να παίξω τελευταίος.

Ο διοργανωτής όμως, το άλλαξε και θα παίζαμε προτελευταίοι. Πήγα λοιπόν και αγόρασα 2 μπουκαλάκια οινόπνευμα.  Παίξαμε πολύ καλά, ο κόσμος ούρλιαζε και στο τελευταίο κομμάτι βάζω φωτιά στη σκηνή. Η μοκέτα άρπαξε αμέσως.

Και γυρνάω με ύφος απευθυνόμενος στην άλλη μπάντα και τους λέω «απλά παίξτε τώρα». Τί να παίξουν μετά από αυτό;

Μίλησε μας για την μέρα που βγήκες στο κεντρικό δελτίο ειδήσεων στα Σκόπια.

Την ημέρα που θα έπαιζα στο live, με έβγαλαν στο κεντρικό δελτίο ειδήσεων με σκοπό να με φέρουν σε δύσκολη θέση για το όνομα Μακεδονία. Αλλά  ξεγλίστρησα δηλώνοντας ότι ήρθα να μιλήσω στη γλώσσα του rock ‘n’ roll  και  όχι για πολιτικά. Γιατί η μουσική ενώνει τον κόσμο. Δεν τον διχάζει. Και εγώ παίζω για να ενώνω τον κόσμο.

Πες μας για το τελευταίο σου cd. Πόσο διαφορετικές είναι οι επιρροές σου από αυτό που έχουμε γνωρίσει για σένα;

Δεν είναι και πολύ διαφορετικό από τα είδη που υπηρετούμε. Είναι ένα οδοιπορικό από το rock΄n’ roll, rockabilly στο surf, garage μέχρι και blues. Απλά βελτιωθήκαμε μελετώντας μες τα χρόνια, με αποτέλεσμα να ακούγεται η μουσική μας πιο ολοκληρωμένα.

Συνεργάστηκες με κάποια από τα μεγαλύτερα ονόματα της μουσικής. Μίλησέ μας για αυτές τις συνεργασίες.

Μεγαλύτερη εντύπωση μου έκανε το support στους  Dr. Feelgood. Ο Lee Brilleaux μου έδωσε ως δώρο τα μανικετόκουμπα του και ένα μπουκάλι Gordons,  λέγοντάς μου ότι δε περίμενε να βρει τόσο καλή μπάντα. Ο Robert Gordon με τον Cris Spedding είχαν την τρέλα τους. Ο  C. Spedding είχε αρνηθεί να παίξει στους Rolling Stones όταν έφυγε o Mick Taylor, λέγοντας τους ότι παίζουν πολύ αργά για τα γούστα του. Κατ’ αρχήν τιμή μου που παίξαμε με αυτούς τους θρύλους. Κερδίσαμε σε εμπειρία παίζοντας μαζί με αυτά τα τόσο μεγάλα ονόματα.

Υπήρξε κάποια προσωπικότητα που σε επηρέασε βαθιά;

Ένας ή δύο είναι το σύνολο της γενιάς που ζήσαμε να παίζει.  Φυσικά επηρεάστηκα και εγώ. Αλλά αν πρέπει να πούμε κάποιο όνομα, θα έλεγα ο Elvis και ο Chuck Berry.

Την εποχή που σε παίζανε τα ραδιόφωνα στο Παρίσι και έδινες συναυλίες στην Γαλλία υπήρξε κάτι καθοριστικό για την πορεία σου;

Απλά ζήσαμε τη διασημότητα για 15 μέρες! Περπατούσαμε και δίναμε αυτόγραφα. Μας σταματούσαν στον δρόμο. Τα ραδιόφωνα σε όλη την Γαλλία μας έπαιζαν.  Αυτό επηρέασε κάπως τη μουσική μας.

Ποια είναι η φιλοσοφία σου για τη ζωή;

Η φιλοσοφία μου για τη ζωή είναι απλή.  Τα πάντα κόποις κτώνται. Κανείς δε θα σου χαρίσει τίποτα! Πρέπει πολύ σκληρά να αγωνιστείς για όλα ώστε να χαρείς μετά το αποτέλεσμα των κόπων σου. Τα μηνύματα που περνάω είναι «Ζήσε έντονα το σήμερα, με χαρά και να μη μετανιώνεις ύστερα για πράγματα που δεν έκανες. Είναι πάντα καλύτερα να μετανιώνεις για πράγματα που έκανες. Πληρώνοντας, βέβαια, όρθιος και πατώντας γερά στη γη και το αντίστοιχο κόστος».

Ποιες είναι οι μεγαλύτερες διαφορές σε σχέση με την ζωή στην Θεσσαλονίκη και την Αθήνα;

Οι διαφορές πλέον είναι λίγες αφού η  Θεσσαλονίκη ξεπούλησε την τρελή εποχή, την  μαγική εποχή των ‘70ς και των ‘80ς. Στην Αθήνα υπάρχει ακόμη χρήμα. Εδώ όχι. Και η Θεσσαλονίκη έχει ένα μοναδικό λαμπερό κέντρο ενώ η Αθήνα έχει πολλά. Επίσης, θεωρώ ότι η Θεσσαλονικιά θα προσέξει πιο πολύ τον εαυτό της στην καθημερινότητα της.

Και πως θα εξελιχτεί το αύριο;

Be there or be square! Να είσαι εκεί αλλιώς θα χάσεις! Το πάρτυ συνεχίζεται!