Mama Africa – Μέρω Κεσεσίογλου, Γενική Πρόξενος Ακτής Ελεφαντοστού
+5 
Mama Africa, andja (ηρωίδα), tsen (ατρόμητη), ayoka (αυτή που φέρνει την καλή ημέρα), είναι κάποιες προσφωνήσεις για τη γυναίκα που αποφάσισε να γίνει μητέρα των πολλών στη Μαύρη Ήπειρο και άγγιξε τις καρδιές άμοιρων ανθρώπων που χωρίς τη δική της αγάπη και φροντίδα δεν θα ζούσαν το σήμερα ονειρευόμενοι το αύριο.
Η Μέρω Κεσεσίογλου, Γενική Πρόξενος της Ακτής Ελεφαντοστού στην Ελλάδα και Ιδρύτρια και Πρόεδρος της «Ελληνικής Δράσης Αφρικής», η ΜΑΜΑ της Αφρικής επί 30 χρόνια, έχει προσφέρει ολοκληρωτικά τον εαυτό της σε έναν σκοπό, χρηματοδοτώντας, πολλές φορές, η ίδια τα έργα που αναλάμβανε για την αποφυγή γραφειοκρατικών διαδικασιών και εμποδίων που καθυστερούσαν το έργο της.
Είναι η γυναίκα που ύψωσε την Ελληνική σημαία στα βάθη της Αφρικής, αψήφησε κινδύνους, αγνόησε ασθένειες, πολέμησε αντάρτες, ενώ το έργο της απλώνεται σε 12 χώρες της Αφρικής, Βenin, Ghana, Burkina Fasso, Egypt, Togo, Liberia, Ethiopia, Mali, Chad, Rwanda και Nigeria όπου με την στήριξη της εξοπλίστηκαν νοσοκομεία και υλοποιήθηκαν προγράμματα ανάπτυξης.
Ποτέ δεν ξεχνά την Ελλάδα και στηρίζει όσο μπορεί οργανισμούς και ιδρύματα που έχουν ανάγκη όπως είναι τα ΠΑΙΔΙΚΑ ΧΩΡΙΑ SOS, ΤΟ ΧΑΜΟΓΕΛΟ ΤΟΥ ΠΑΙΔΙΟΥ και Η ΚΙΒΩΤΟΣ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ.
Έχει δεχθεί τιμητικές διακρίσεις από κυβερνήσεις χωρών, τα Ηνωμένα Έθνη, τον Ερυθρό Σταυρό και Rotary και Lions πολλών χωρών. Στην Ελλάδα έχει τιμηθεί με τον Αργυρό Σταυρό του Τάγματος του Φοίνικος και το Βραβείο Σοφίας από το Δελφικό Ιδεώδες.
Η πρώτη γυναίκα Φύλαρχος
Είναι δύσκολο να επιβιώσει κανείς εκεί, παρά μόνον αν γίνει ο δικός τους άνθρωπος… ένας από αυτούς, διότι μόνον έτσι σ’ εμπιστεύονται, μας λέει. Το 1991 ο λαός της Ακτής Ελεφαντοστού εκδηλώνοντας έμπρακτα τη λατρεία του, την ανακηρύσσει φύλαρχο της φυλής AGNI BINI πράγμα σπάνιο για γυναίκα και μάλιστα λευκή. Με αυτή την ιδιότητα έχει γραφτεί στο βιβλίο ΓΚΙΝΕΣ ως η 1η γυναίκα φύλαρχος.
Η επιρροή της οικογένειας
Γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Κωνσταντινούπολη. Ο πατέρας της, από την Καισάρεια της Καππαδοκίας, ήταν γνωστός για τις πολλές του αγαθοεργίες κτίζοντας εκκλησίες και σχολεία στην Κωνσταντινούπολη, στην Ίμβρο και στα Ιεροσόλυμα. Καλλιεργημένος άνθρωπος, έλεγε πάντα ότι «τίποτα δεν μας ανήκει σ’ αυτόν το κόσμο παρά μόνον η ψυχή μας». Η Μέρω σπούδασε Κοινωνιολογία στο Πανεπιστήμιο της Γενεύης.
Η πρώτη αποστολή στην Αφρική
Ένα ερευνητικό πρόγραμμα, μια ανάρτηση για εθελοντική αποστολή από τα ΗΝΩΜΕΝΑ ΕΘΝΗ στην Ακτή Ελεφαντοστού, στάθηκε αφορμή για το ξεκίνημα της. Τον Ιούλιο του 1978 φτάνει στη Μαύρη Ήπειρο. Η πρώτη της επαφή είχε να κάνει με τους λεπρούς στους οποίους έπρεπε να προσφέρει τις υπηρεσίες της. Όπως λέει η ίδια «μια εσωτερική φωνή με όπλισε με θάρρος» και αυτό και μόνο την κινητοποίησε να σκεφτεί τρόπους να βοηθήσει περισσότερο. Έτσι αυτή η πρώτη αποστολή ήταν ο θεμέλιος λίθος για την ίδρυση της οργάνωσής της ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΔΡΑΣΗ ΑΦΡΙΚΗΣ.
Το έργο «επικίνδυνες αποστολές»
Το 1978 επισκέπτεται ξανά την Ακτή Ελεφαντοστού με φαρμακευτικό υλικό και χρηματοδοτεί προσωπικά το λεπροκομείο της περιοχής, εξοπλίζει τις αίθουσες ψυχαγωγίας και αγοράζει πιρόγες με μηχανές για να ψαρεύουν οι λεπροί και να εξασφαλίζουν την τροφή τους. Το 1983 πραγματοποιεί 4 αποστολές στη πόλη TOUBA με φάρμακα, εξοπλίζει το πρώτο οδοντιατρείο και εγκαινιάζει μια πτέρυγα στο τοπικό νοσοκομείο δίνοντας την επωνυμία ΕΛΛΑΣ όπου εγκατέστησε την πρώτη Ελληνική σημαία. Το 1985 στην πόλη GRAND BASSAM εξοπλίζει τους κοιτώνες στο τοπικό ορφανοτροφείο, και δίνει πάλι το όνομα ΕΛΛΑΣ.
Πρόξενος της Ακτής Ελεφαντοστού
Το 1987 η κυβέρνηση της Ακτής Ελεφαντοστού τιμά τη δράση της και την ορίζει Πρόξενο της χώρας τους στην ΕΛΛΑΔΑ. Το 1989 ως επίσημη διπλωματική αντιπρόσωπος συνεχίζει την δραστηριότητα της και αναλαμβάνει υπό την αιγίδα της το τοπικό νοσοκομείο, δωρίζει ένα τρακτέρ, μια αντλία νερού και υλοποιεί το πρώτο πρόγραμμα ανάπτυξης με τη βοήθεια του Ελληνικού Υπουργείου Γεωργίας απασχολώντας 70 αγρότισσες.
To 1992 ιδρύει και εξοπλίζει το πρώτο μαιευτήριο και ένα οδοντιατρείο στην πόλη ODIENNE ενώ υλοποιεί ένα αγροτικό πρόγραμμα ανάπτυξης με 100 αγρότισσες.
Το 1994 συνεχίζει να είναι επικεφαλής αποστολών με φάρμακα, να εξοπλίζει χειρουργεία, μαιευτήρια και να δωρίζει κινητές μονάδες χειρουργείου σε εμπόλεμη ζώνη.
To 1998 διοργανώνοντας στην Ελλάδα μια εκδήλωση με το ΛΥΚΕΙΟ ΕΛΛΗΝΙΔΩΝ συγκέντρωσε χρήματα και δημιουργεί την πρώτη Ελληνική Βιβλιοθήκη στη πόλη KOUASSI DATEKRO ενώ παράλληλα ιδρύει το πρώτο Ελληνικό σχολείο στη πόλη TOUKOUZOU όπου φοιτούν 600 παιδιά με εκμάθηση της Ελληνικής γλώσσας. Την ίδια χρονιά διοργανώνει «Ελληνική Εβδομάδα» στη πρωτεύουσα της Ακτής Ελεφαντοστού στο ABIDJAN όπου οι κάτοικοι είχαν την ευκαιρία να γνωρίσουν τον Ελληνικό τρόπο ζωής. Μαζί της, συνοδοιπόρος, ο Πρόεδρος του Ελληνικού Ερυθρού Σταυρού.
Το 1999 ιδρύει ένα ειδικό νοσοκομείο όπου νοσηλεύονται 400 παιδιά που πάσχουν από τη νόσο “ Έλκος του Μπουρουλή”, ένα είδος μεταλλαγμένης λέπρας που αποδυναμώνει το μυϊκό και το νευρικό σύστημα και η μοναδική θεραπεία είναι ο ακρωτηριασμός.
Το 2000 προώθησε ειδικά φαρμακευτικά προϊόντα για την αποθεραπεία 100 λεπρών, ενώ συνέβαλε στην ολοκλήρωση του μηχανογραφικού εξοπλισμού του πανεπιστημίου του ABIDJAN, με την συμβολή του ΕΟΜΕΧΧ.
Το 2002 στην DAD ES SALAAM της Τανζανίας ξεκίνησε το ορφανοτροφείο για τα παιδιά που οι γονείς τους πέθαναν από AIDS και τα ίδια είναι φορείς.
Το 2003 διοργανώνει φιλανθρωπικές εκδηλώσεις στις μεγάλες πρωτεύουσες του κόσμου, και τα έσοδα διατίθενται για φάρμακα για τους ασθενείς με AIDS στην Αφρική. Τη στηρίζουν ο Ντέμης Ρούσος, η Νανά Μούσχουρη, η Τζίνα Λολομπρίτζιτα, ο Νίκος Αλιάγας, ο πρόεδρος του UNAIDS Peter Riot, ο πρόεδρος του Διεθνή Οργανισμoύ Τροφίμων και Γεωργίας του ΟΗΕ, Jacques Diouf, ο Τζέρεμι Άιρονς και ο σχεδιαστής PIERRE CARDIN.
Από το 2004 έως το 2007, ίδρυσε ορφανοτροφείο στην Ακτή Ελεφαντοστού με την επωνυμία ΕΛΛΑΣ – ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ με σκοπό να γίνει και διαπολιτισμικός δίαυλος μεταξύ των δύο χωρών, εξοπλίζει νοσοκομείο στο BENESUIF της ΑΙΓΥΠΤΟΥ, ιδρύει γεωργική σχολή για τη φοίτηση 180 μαθητών που εκπαιδεύονται στην ιχθυοκαλλιέργεια και τη γεωργία και εγκαινιάζει δημοτικό σχολείο στην πόλη GUIGLO που είχε καταστραφεί στον εμφύλιο πόλεμο. Φθάνοντας στο 2020 συντηρεί το ορφανοτροφείο, ένα έργο τεράστιας σημασίας.
Οι νέοι στόχοι
Τα έργα που με μεγάλη αγωνία θέλει να ολοκληρώσει είναι η κατασκευή ενός νέου σχολείου και ενός ακόμα πηγαδιού με πόσιμο νερό, έργα πολύτιμα που απαιτούν στήριξη οικονομική από μόνιμους χορηγούς που θα συνεισφέρουν στην κατασκευή τους.
Όσο για την ίδια αν ξαναζούσε τη ζωή της από την αρχή, πάλι θα την αφιέρωνε στο λαό, που την λατρεύει σαν μια θεότητα που παλεύει για αυτούς, τους ανήμπορους , τους αδικημένους από τη ζωή που γεννιούνται με μόνο σκοπό να πεθάνουν.
