Φανή Ρουμελιώτη – Μαργαρίτη: Πρωτοπόρος Καθηγήτρια Οδοντιατρικής και Διακεκριμένη Εικαστική Καλλιτέχνιδα
Γεννήθηκε στην Καλαμπάκα. Σπούδασε στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και στο Λονδίνο. Η Φανή Ρουμελιώτη – Μαργαρίτη είναι γιατρός στην Οδοντιατρική Σχολή της Αθήνας, Ομότιμος Καθηγητής στο Πανεπιστήμιο του Βουκουρεστίου στη Ρουμανία, Αναπληρωτής Καθηγητής στο Πανεπιστήμιο του Ιασίου, ιδρυτής και πρόεδρος της Ελληνικής Εταιρείας Εμφυτευμάτων Οδοντιατρικής και της Εταιρείας Οδοντιατρικής Έρευνας.
Τα μαθητικά της χρόνια τα πέρασε ταξιδεύοντας από πόλη σε πόλη, λόγω των συχνών μεταθέσεων του πατέρα της. Τελείωσε το Γυμνάσιο και το Πανεπιστήμιο στην Αθήνα (Οδοντιατρική) όπου έλαβε και το Διδακτορικό της. Μετεκπαιδεύτηκε στις Η.Π.Α. και στην Αγγλία.
Σαν λογοτέχνης είναι γνωστή στο εξωτερικό (Α’ Βραβείο ποιήσεως, Παρίσι) για το βιβλίο της Βαθύλαλες Φωνές. Χρυσό μετάλλιο και Αργυρό κύπελλο Διεθνής Διαγωνισμός Ακαδημίας A.I.L.
Ζωγραφική σπούδασε στη σχολή του Κώστα Ηλιάδη 1953 – 1959. Είναι μέλος του Καλλιτεχνικού Επιμελητηρίου Ελλάδας και της Εταιρείας των Γάλλων Καλλιτεχνών και Μέλος του Συμβουλίου της Εταιρείας των Ιατρών Λογοτεχνών.
Έχει πάρει μέρος σε πολλές ομαδικές και ατομικές Εκθέσεις. Τιμητικές διακρίσεις: το Μεγάλο Μετάλλιο της Πόλεως της Ορλεάνης, Mension Onorable “Salon des Artistes Francais” Παρίσι, Χρυσό μετάλλιο Ακαδημίας των Παρισίων A.I.L, Το Μεγάλο Μετάλλιο της Πόλεως της Βοστόνης.
Έργα της βρίσκονται στης Πινακοθήκες της Εθνικής Τράπεζας της Ελλάδας, του Δήμου Αθηναίων, του Δήμου Καλαμάτας και του F.D.I. Λονδίνου και Αμερικής.
Τίτλοι
- Χειρουργός Οδοντίατρος-Διδάκτωρ του Πανεπιστημίου Αθηνών
- Επίτιμη καθηγήτρια του Πανεπιστημίου Βουκουρεστίου
- Αναπληρώτρια καθηγήτρια του Πανεπιστημίου Ιασίου Ρουμανίας
- Ιδρύτρια και Πρόεδρος της Ελληνικής Εταιρείας Στοματικών εμφυτευμάτων από το 1974
- Πρόεδρος στην χώρα μας στο Παγκόσμιο Συμβούλιο Ερευνών Στοματικών Εμφυτευμάτων (IRCOI-GREECE) με έδρα την Ιταλία, από το 1980 έως το 1989 και στη συνέχεια ανακηρύχθηκε Επίτιμη Πρόεδρος
- Αντιπρόεδρος στο Παγκόσμιο Συμβούλιο Στοματικών Εμφυτευματολόγων( International Committee Opal Implantlogists) με έδρα τις Η.Π.Α.
- Ιδρύτρια και Πρόεδρος της Ελληνικής Εταιρείας Διατηρήσεως της Παραδοσιακής Αρχιτεκτονικής Κληρονομιάς
- Επίτιμο Μέλος στις επιστημονικές εταιρείες στοματικών εμφυτευμάτων Ιταλίας, Δανίας, Γερμανίας, Γαλλίας, Ινδιών, Ισπανίας, Ρουμανίας, Ιαπωνίας
- Ιδρυτικό μέλος του Πανεπιστημίου Linkow University Νέας Υόρκης
Εικαστικές επιδόσεις
Έχει διοργανώσει δεκάδες ατομικές εκθέσεις, στην Ελλάδα (Γκαλερί Ροτόντα, αίθουσα Μουζιάνη, Πνευματικό Κέντρο Δήμου Αθηναίων, στο τζαμί Αλατζά, Ιμαρέτ υπό την αιγίδα του Δήμου Θεσσαλονίκης) και στο εξωτερικό Ορλεάνη, Παρίσι, Βοστώνη, Βουκουρέστι με την αιγίδα των Πρεσβειών, Σχολών Καλών Τεχνών και άλλων σημαντικών Οργανισμών, συνοδευόμενες από διακρίσεις. Επίσης συμμετείχε σε πολλές ομαδικές εκθέσεις στην Ελλάδα και στο εξωτερικό.
Ένας κόσμος που φεύγει
Ο Πολιτισμικός Οργανισμός του Δήμου Αθηναίων και το Διοικητικό Συμβούλιο της Ελληνικής Εταιρίας Διατηρήσεως της Παραδοσιακής Αρχιτεκτονικής Κληρονομιάς παρουσίασαν την έκθεση ζωγραφικής της Φανής Ρουμελιώτη- Μαργαρίτη με τίτλο «Ένας κόσμος που φεύγει».
Η έκθεση, που έχει ως θέμα τα Αρχοντικά της Αθήνας, διοργανώνεται με την ευκαιρία της συμπλήρωσης 30 χρόνων από την ίδρυση της Ελληνικής Εταιρίας Διατηρήσεως της Παραδοσιακής Αρχιτεκτονικής Κληρονομιάς και περιλαμβάνει 50 έργα, στα οποία αξιοποιείται η τεχνική της ζωγραφικής σε μουσαμά με λάδι.
Ο Χρύσανθος Δ. Χρήστου, Ακαδημαϊκός και Ομότιμος Καθηγητής της έδρας της Ιστορίας και της Τέχνης του Πανεπιστημίου Αθηνών, αναφέρει για το έργο της Φανής Ρουμελιώτη- Μαργαρίτη:
«Ότι κάνει ιδιαίτερη εντύπωση στη ζωγραφική της είναι η ικανότητά της να μεταφέρει σε καθαρά ζωγραφικές αξίες τα περιγραφικά στοιχεία, και να δίνει την ίδια την εσωτερική ατμόσφαιρα των οικοδομημάτων που ζωγραφίζει με βαθιά αγάπη και συχνά αδιόρατη θλίψη. Δηλαδή να μας δώσει μια ζωγραφική, που διακρίνεται για την ειλικρίνεια και την αμεσότητά της, την πνευματικότητα και την εσωτερική αλήθεια. Με έργα που η αγάπη για την παράδοση και η νοσταλγία για ότι χάθηκε δεν αφήνουν αδιάφορο κανένα θεατή.»
