Ιερά Μονή του Οσίου Δαυίδ του Γέροντος
+11 
Μια κυψέλη πνευματικής ζωής και φάρος Ορθοδοξίας
Ένα πνευματικό μαργαριτάρι του Χριστού, η Ιερά Μονή Οσίου Δαβίδ, σε υψόμετρο 500 μέτρων κοσμεί το Τελέθριο όρος, ανάμεσα σε πυκνό δάσος από πεύκα και έλατα, στις Ροβιές της Λίμνης Ευβοίας. Εδώ βασιλεύουν η πίστη, η μετάνοια, η αφοσίωση, η συγχώρεση, η προσευχή, η ταπείνωση. Κατανυκτική ατμόσφαιρα, κειμήλια και ιερά λείψανα, οι τάφοι του Αγίου Ιακώβου Τσαλίκη και του Πατέρα Κυρίλλου, όλα αποπνέουν αγιότητα.
Επιμέλεια: Φωτεινή Ανδρουλάκη
Μετάφραση: Ηλίας Χατζής
Φωτογραφίες: Παύλος Τριποδάκης – Χρήστος Βασιλείου
Όσιος Δαβίδ ο εν Ευβοία Θαυματουργός, γεννημένος στη Γαρδινίτσα (σημερινό Κυπαρίσσι) Λοκρίδος, έζησε ένα θαυμαστό βίο το 16ο αιώνα. Έζησε ασκητικά και με απόλυτη υπακοή στον γέροντά του Ακάκιο (μετέπειτα Μητροπολίτη Ναυπάκτου και Άρτης) στην Ιερά Μονή Στομίου Λαρίσης, στην Ιερά Μονή στην Παναγία της Μαγνησίας, στην Ιερά Μονή Μεγίστης Λαύρας του Αγίου Όρους, της Παναγίας Βαρνάκοβας στη Ναύπακτο και σε ασκητήριο στο Όρος Στείρι (ανάμεσα Παρνασσού και Ελικώνος).
Μετά από υπόδειξη της Παναγίας μας πέρασε και στην Εύβοια. Στην άρνηση του βαρκάρη να τον εξυπηρετήσει έκανε με την προσευχή του το τριμμένο του ράσο του βάρκα και διέπλεψε τον Ευβοικό πάνω σε αυτό.
Εγκαταστάθηκε εκεί που σήμερα βρίσκεται το προς τιμήν του αφιερωμένο μοναστήρι, όπου τότε υπήρχε ένα ερειπωμένο εκκλησάκι της Μεταμορφώσεως του Σωτήρος Χριστού, πάνω από τις Ροβιές Ευβοίας. Καθώς η φήμη του Οσίου εξαπλώνονταν, όλο και περισσότεροι Χριστιανοί προσέτρεχαν κοντά του για να τον επισκεφτούν και να τον γνωρίσουν και άλλοι για να γίνουν μοναχοί κοντά του με συνέπεια να προκύψει έντονη η ανάγκη να κτισθεί στον τόπο εκείνο ένα μοναστήρι.
Ο Όσιος προκειμένου να καταφέρει να συγκεντρώσει τα απαραίτητα χρήματα για την ανέγερση του μοναστηριού έκανε την λεγόμενη λογία, δηλαδή εράνους. Περιήλθε την Ελλάδα, την Μολδοβλαχία, έφτασε μέχρι και τη Ρωσία. Τα δώρα του Τσάρου για τη θεραπεία της κόρης του μετά από θαύμα του Οσίου, τα λοιπά ιερά σκεύη και τα χρήματα μεταφέρθηκαν στο κούφωμα ενός μεγάλου κορμού δέντρου, το οποίο έριξε σε ένα ποτάμι εκεί στη Ρωσία και έδωσε εντολή να τον περιμένει στην Εύβοια, στην παραλία των Ροβιών, όπως και έγινε.
Έτσι περί το 1535, το νεοαναγερθέν μοναστήρι αφιερώθηκε στη δόξα της Μεταμορφώσεως του Δεσπότου Χριστού (6 Αυγούστου).
Το μοναστήρι στα δύσκολα τα χρόνια της τουρκοκρατίας έγινε πολύ ονομαστό κυρίως ως μοναστήρι της ελεημοσύνης. Έγινε καταφύγιο για τους ταλαιπωρημένους Έλληνες, ενώ το «κρυφό σχολειό», που λειτουργούσε ο Όσιος μέσα στη Μονή, φώτιζε τα ελληνόπουλα, καλλιεργώντας το πνεύμα τους με τη γνώση και άναβε στις καρδιές τη φλόγα της πολυπόθητης λευτεριάς. Ο Όσιος Δαβίδ αναδείχθηκε διδάσκαλος του γένους και θεωρείται πρόδρομος του Αγίου Κοσμά του Αιτωλού.
Ο Όσιος μετά από χρόνια άφησε άλλον ηγούμενο και ο ίδιος ασκήτευε σε ένα φυσικό σπήλαιο δυτικά της μονής περνώντας όλη την εβδομάδα του με λίγο αντίδωρο και λίγο αγιασμό. Μόνο το Σάββατο κατέβαινε στη Μονή να λειτουργηθεί και να δώσει τις σοφές του συμβουλές στους μοναχούς. Και τη Δευτέρα το πρωί αναχωρούσε για το ασκητήριό του.
Ο Όσιος που κοιμήθηκε σε βαθύ γήρας την 1η Νοεμβρίου τελούσε όσο ζούσε πολλά θαύματα και εξακολουθεί να τελεί μέχρι και σήμερα.
Ο Άγιος Ιάκωβος Τσαλίκης (5 Νοεμβρίου 1920 – 21 Νοεμβρίου 1991)
Ανακαινιστής και νέος κτήτωρ
Ο Γέροντας Ιάκωβος, με καταγωγή από την Μικρά Ασία, μιμήθηκε στη ζωή του, τον Όσιο Δαβίδ. Από μικρό παιδί ονειρευόταν να γίνει ασκητής. Η ακλόνητη πίστη του, η «ιώβειος» υπομονή του, η πραότητα, η απόλυτη υπακοή και ταπείνωση, η αδιάλειπτη προσευχή και η άπειρη αγάπη προς όλους ήταν μερικά από τα σπάνια πνευματικά του χαρίσματα. Η φήμη του από το 1970 ξεπέρασε τα όρια της Εύβοιας. Πλήθος κόσμου από όλη την Ελλάδα και το εξωτερικό, κατέφθανε στη Μονή να λειτουργηθεί, να προσκυνήσει τα λείψανα του Οσίου Δαβίδ, να εξομολογηθεί και να πάρει την ευχή αυτού του προορατικού και διορατικού αγίου γέροντα.
Γράφει ο Οικουμενικός μας Πατριάρχης Βαρθολομαίος για τον Άγιο Ιάκωβο: «Αιωνία αυτού η μνήμη! Ας έχουμε όλοι την ευχή του. Δόξα τω Αγίω Θεώ, ότι ηξίωσε ημάς να γνωρίσουμε την οσιακή αυτήν μορφή της Εκκλησίας ημών, εκ του εγγύς και συναναστραφώμεν κατ’ επανάληψιν».
Ο Άγιος Ιάκωβος κοιμήθηκε στις 21 Νοεμβρίου 1991. Ο τίτλος του ως «Ανακαινιστή και νέου κτήτορος» της Μονής είναι δίκαιος. Πολλά τα θαύματά του τόσο όσο ζούσε όσο και μετά την οσιακή κοίμησή του. Κατατάχτηκε επίσημα στην χορεία των Αγίων της Εκκλησίας στις 17 Νοεμβρίου του 2017 ενώ οι επίσημες εκδηλώσεις για την αγιοκατάταξή του έλαβαν χώρα στις 2 και 3 Ιουνίου του 2018 με την επίσκεψη στη μονή του Οικουμενικού Πατριάρχη Βαρθολομαίου, του εκπροσώπου του Αρχιεπισκόπου Αθηνών και πάσης Ελλάδος Σεβ. Μητροπολίτου Σύρου κ. Δωροθέου, πολλών Αρχιερέων και πλήθους κληρικών και λαϊκών.
Γέροντας Κύριλλος Γεραντώνης (1938 – 30 Μαρτίου 2012)
Τα εβδομήντα τρία χρόνια του επίγειου βίου του ήταν μία γνήσια και αυθεντική μαρτυρία Χριστού. Ήταν μία πορεία που χαράχτηκε με την άμετρη αγάπη του προς τον Θεό και τον άνθρωπο, και την καρδιακή προσευχή. Στη μονή εγκαταβίωσε πενήντα χρόνια. Μετά την κοίμηση του Αγίου Γέροντος Ιακώβου (1991) αναδείχθηκε άξιος διάδοχός του στην θέση του Ηγουμένου και Πνευματικού Πατέρα της Ιεράς Μονής. Προικισμένος με αγιοπνευματικά χαρίσματα, στήριξε και καθοδήγησε τόσο τους πατέρες της Μονής, όσο και πλήθος ανθρώπων. Είχε γνήσιο εκκλησιαστικό φρόνημα, ακρίβεια στα θέματα της ορθοδόξου πίστεως και απόλυτη εμπιστοσύνη στην Πρόνοια του Θεού. Ανεδέχθη δέκα και πλέον νέους μοναχούς στην Ιερά Μονή, συνεχίζοντας και επαυξάνοντας, ως νέος κτήτορας, την ανοικοδόμηση του κτιριακού συγκροτήματός της πρωτοστατώντας παράλληλα και σε έργα φιλανθρωπίας. Μαρτυρίες ομιλούν και για την δική του θαυμαστή παρουσία στη ζωή των ανθρώπων και όσο ζούσε αλλά και μετά την κοίμησή του.
Γέροντας Γαβριήλ
Ο Γέροντας Γαβριήλ είναι ο Ηγούμενος της Μονής από το 2012 μέχρι σήμερα, άξιος διάδοχος του μακαριστού αγίου γέροντος Κυρίλλου, τον οποίο διακόνησε πιστά και με απόλυτη αφοσίωση έως την κοίμησή του. Πριν την εγκαταβίωσή του στη μονή είχε ασκήσει ενεργό δικηγορία στην Αθήνα, στη δεκαετία του 1980 και υπηρέτησε μάλιστα και ως νομικός σύμβουλος στην τότε Τράπεζα Πίστεως.
Παραδόθηκε στη ζωή του μοναχισμού το 1990. Προσπαθεί με τους πατέρες της Μονής να συνεχίσει την ιερή κληρονομιά που παρέλαβε από τους αγίους προκατόχους του. Η απλότητά του, η υπομονή του, η γαλήνη του και η εν Θεώ αγάπη του, τον καθιστούν φιλόστοργο πνευματικό πατέρα όχι μόνο για τους μοναχούς αλλά και για πλήθος ανθρώπων απ’ όλο τον κόσμο που καταφεύγουν στο πετραχήλι του. Όπως παλαιότερα έτσι και σήμερα η προσφορά και η αγάπη του κόσμου για τους Αγίους της Μονής με τα τόσα θαύματά τους συμβάλλει στο να καλύπτονται οι πολλαπλές ανάγκες της καθημερινής ζωής της Μονής.
Ο ρόλος της Μονής στην Επανάσταση του 1821
Στην Επανάσταση του 1821 η μονή προσέφερε πολλά στο γένος. Έγγραφα ντοκουμέντα αναφέρουν την οικονομική βοήθεια της μονής προς τον τότε οπλαρχηγό της Ευβοίας καπετάν Αγγελή Γοβιό και τη συμμετοχή του τότε Ηγουμένου Ιωακείμ, του Ιερομονάχου Ιωσήφ και άλλων πατέρων σε μάχη εναντίον των Τούρκων για την απελευθέρωση της Ευβοίας. Το 1824 οι Τούρκοι έφτασαν στη Μονή, κατέσφαξαν όλους τους μοναχούς και έβαλαν φωτιά στο μοναστήρι. Ξαναγεννήθηκε όμως μέσα από την τέφρα του.
Ένας φιλόξενος τόπος για τους προσκυνητές
Η Ιερή Μονή του Οσίου Δαβίδ του Γέροντος αποτελεί πνευματικό καταφύγιο για τους πιστούς που αναζητούν τη βοήθεια του Θεού. Δύσκολα κανείς μπορεί να περιγράψει την πνευματική ομορφιά και τη θεία χάρη αυτού του τόπου. Η πνευματική αρχοντιά, η φιλοξενία και η καλοσύνη είναι διάχυτη στους μοναχούς και στους λαϊκούς που διακονούν εθελοντικά. Το μοναστηριακό παραδοσιακό κέρασμα με λουκουμάκια, καφεδάκια, παξιμαδάκια και άλλα, είναι ένα διαρκές καλωσόρισμα των προσκυνητών. Το δροσερό και άφθονο αγιονέρι που ρέει από τις κρήνες της Μονής υπενθυμίζει συνεχώς το θαύμα του Οσίου Δαβίδ. Χτύπησε με το ραβδί του, μετά από προσευχή, δίπλα στη ρίζα ενός μεγάλου δένδρου κι από κει το νερό ανέβλυσε ποτάμι. Είναι ιαματικό και ρίχνοντάς το με πίστη και προσευχή στο αλεύρι το ζυμάρι φουσκώνει μόνο του και γίνονται ωραιότατα πρόσφορα.
Στον ξενώνα μπορείτε να φιλοξενηθείτε κατόπιν συνεννοήσεως με τους Πατέρες της μονής.
