Όρια
Oι εργασιακές σχέσεις είναι και αυτές ανθρώπινες σχέσεις. Μπορεί να είναι σε ένα διαφορετικό πλαίσιο, αυτού του χώρου εργασίας, αλλά αυτό δεν αλλάζει το γεγονός ότι και εκεί όλα τα αποτελέσματα, θετικά ή αρνητικά, προκύπτουν από ανθρώπους και μεταξύ ανθρώπων, οι οποίοι απλώς έχουν «ντυθεί» με την επαγγελματική τους ιδιότητα και ρόλο.
Επομένως, πράγματα που μας δυσκολεύουν γενικώς στη ζωή μας όπως να θέσουμε όρια, να είμαστε διεκδικητικοί, να εμμένουμε σε standards που είναι σημαντικά για εμάς να υπάρχουν, συνεχίζουν και μας απασχολούν και εντός πλαισίου της εργασίας μας και στην συνύπαρξη και την συνεργασία μας με άλλους ανθρώπους.
Και αυτό, επειδή ακόμη και όταν έχουμε τον επαγγελματικό μας ρόλο δεν μπορούμε να αποκοπούμε από την ανθρώπινη φύση μας, τα συναισθήματά μας, τις ανασφάλειες και τους φόβους που μπορεί να μας δημιουργήσουν εσωτερικώς, όλες οι παραπάνω ενέργειες και συμπεριφορές, που θα πρέπει να επιδείξουμε για να είμαστε και εμείς από την πλευρά μας ευχαριστημένοι με την συνεργασία που έχουμε με τους άλλους γύρω μας και τα αποτελέσματα που προκύπτουν.
Μέσα μας, συγκρούεται αυτή η στάση με την πεποίθηση ότι εκείνος που βάζει όρια, που θέτει τις προσδοκίες του και τα θέλω του ξεκάθαρα, διαπραγματεύεται και διεκδικεί, είναι εγωκεντρικός, σκληρός ή απλώς ένας κακός άνθρωπος.
Έτσι, πολλά είναι και τα υψηλόβαθμα στελέχη και οι επιχειρηματίες, οι οποίοι βασιζόμενοι λοιπόν και αυτοί σε πεποιθήσεις που σχετίζονται με τον ορισμό του «καλού ανθρώπου», κουβαλούν την λανθασμένη γνωσία ότι καλός είναι αυτός που δεν εκφράζει τα θέλω του (ή το κάνει με πολύ αχνό τρόπο), δεν λέει στους άλλους τι δεν τον ικανοποιεί στη συνεργασία τους ή στο αποτέλεσμα της δουλειάς τους, δεν βάζει όρια και δεν θεσπίζει από πλευράς τους κανόνες συνεργασίας με υποχρεώσεις και δικαιώματα και για τους δύο.
Γι’ αυτό το λόγο λοιπόν, παρατηρείται πολύ συχνά το φαινόμενο, ο manager ή ο ιδιοκτήτης της επιχείρησης να κρύβεται πίσω από την ελπίδα και την ουτοπική προσδοκία ότι τα μέλη της ομάδας του ή οι εργαζόμενοι γενικώς θα σεβαστούν όλα τα παραπάνω βάσει αυτονόητου και του τι είναι ηθικό και σωστό να γίνεται.
Στην καλύτερη περίπτωση, φυσικά και υπάρχουν και εκείνοι που από μόνοι τους γνωρίζουν πολύ καλά ότι η ελευθερία είναι κάτι που πρέπει να αξιοποιείται και όχι να εκμεταλλεύεται και το αποδεικνύουν μέσω της αυτοοριοθετημένης και σωστής τους συμπεριφοράς. Είναι εκείνοι οι εργαζόμενοι και τα μέλη της ομάδας που κάνουν την ζωή των εργοδοτών και των managers τους εύκολη.
Αυτοί, με τους οποίους δεν ένιωσαν ποτέ μία εσωτερική δυσαρέσκεια για την συμπεριφορά τους και δεν χρειάστηκε να νιώσουν ποτέ την ανάγκη να κάνουν την «δύσκολη» συζήτηση μαζί τους περί ορίων και σεβασμού ή δεν ευχήθηκαν ποτέ να είχαν το θάρρος να κάνουν μία τέτοια συζήτηση.
Υπάρχουν όμως και οι άλλοι, οι οποίοι θεωρούν πως ότι δεν συζητείται ρητώς, δεν υφίσταται. Έτσι, εστιάζουν περισσότερο στα δικά τους δικαιώματα, τα οποία τα διαφυλάσσουν αυστηρώς, αλλά δείχνουν μεγάλη ευελιξία όσον αφορά στις υποχρεώσεις τους και τα όρια των άλλων (των managers ή των επιχειρηματιών στην συγκεκριμένη περίπτωση), τα οποία τα καταπατούν, φέρνοντάς τους συχνά σε δύσκολη θέση. Έτσι τα αρνητικά συναισθήματα από πλευράς εργοδότη ή manager, αρχίζουν να συσσωρεύονται εσωτερικώς χρόνο με το χρόνο, ώσπου φτάνουν στο σημείο πια που το ποτήρι ξεχειλίζει. Τα όρια έχουν καταπατηθεί τόσο πολύ, ώστε έρχεται η σημαντική και έντονη σύγκρουση, τις περισσότερες φορές με έναν άτσαλο και μη επαγγελματικό τρόπο.
Αν και εσείς διαβάζοντας τα παραπάνω, βρήκατε τον εαυτό σας στην θέση του εργοδότη ή του manager που δυσκολεύεται να βάλει όρια, επειδή δεν θέλετε να γίνεστε «κακοί» και βιώνεται χρόνια της συνέπειες αυτής της στάσης, τότε ήρθε η ώρα να αποκοπείτε από αυτή την λανθασμένη πεποίθηση. Μιλήστε, βάλτε όρια! Θα κάνετε καλό στα μέλη της ομάδας σας, στα αποτελέσματα της δουλειάς όλων σας, στις μεταξύ σας σχέσεις, αλλά και στον ίδιο σας τον εαυτό, καθώς καλός ηγέτης είναι αυτός που μπορεί να βάζει και όρια, όχι ο people pleaser!
What's Your Reaction?
