Είμαστε στην αρχή του τέλους, περιμένοντας μια νέα αρχή
Η μεγαλύτερη συνειδητοποίηση που έκανα εν μέσω της πανδημίας και ως υπερήφανο μέλος ενός έθνους που νίκησε τον ιό, είναι ότι το “εγώ” είναι απείρως αδύναμο του “εμείς”. Τι και αν είμαστε υγιείς εμείς όταν οι γείτονές μας ασθενούν. Πως μπορείς να ευημερήσεις όταν η πλειοψηφία χάνεται; Μια παγκοσμιοποιημένη κοινωνία δεν μπορεί να λειτουργήσει μόνη της. Κανείς δεν μπορεί να ευημερήσει μόνος του.
Ναι, είμαστε στην αρχή του τέλους, περιμένοντας μια νέα αρχή.
Οι προβλέψεις εμφανίζονται, άλλες πιο αισιόδοξες και άλλες όχι. Σχεδόν όλοι όμως μπορούμε να συμφωνήσουμε ότι παρά την “κρίση” μιας τέτοιας πρωτοφανούς κλίμακας, η ανθρωπότητα θα βρει τη δύναμη να ανακάμψει.
Με αυτή την επιρροή, ο ατομικός και κατ’ επέκταση ο κοινωνικός επαναπροσδιορισμός είναι βέβαιος. Οι αξίες θα αλλάξουν, οι ζωές και οι συνήθειές μας θα αλλάξουν, αλλά και τα σπίτια μας θα αλλάξουν επίσης, καθώς η επιθυμία να προετοιμάσουμε το χώρο μας από φυσικούς ή ανθρωπογενείς κινδύνους, θα είναι το πρώτο που θα κάνουμε ως ορθολογιστές άνθρωποι.
Τους επόμενους μήνες θα κατανοήσουμε τις μακροπρόθεσμες επιπτώσεις της κοινωνικής απόστασης. Η ανθρωποφοβία είναι αναμενόμενη και η τεχνολογία θα «γεφυρώσει» τις αποστασιοποιημένες σχέσεις μας. Ενδεχομένως να είναι η ευκαιρία της ζωής μας να κόψουμε σχέσεις με τους ψεύτικους και τοξικούς ανθρώπους από τη ζωή μας. Θα βάλουμε φρένο στον υπερκαταναλωτισμό. Μαθαίνοντας ότι δεν πρέπει να αγγίζουμε το πρόσωπό μας, θα κόψουμε κακές συνήθειες όπως να τρώμε τα νύχια μας.
Το business-as-usual δεν θα υφίσταται για καιρό. Το να επιχειρείς σε βγάζει από τις παλιές ρουτίνες και τον αυτόματο πιλότο. Νέες φόρμες πρέπει να επινοηθούν και αυτό είναι πρόκληση αλλά έχει αρκετή αβεβαιότητα ακόμα.
Οι άνθρωποι που ζουν ενδοσκοπικά, μέσω κρίσεων αναγνωρίζουν την παρουσία του Θεού ενώ άλλοι θα τον ανακαλύψουν, αναθεωρώντας στη συνέχεια το “νόημα της ζωής” μέχρι χθες, μέχρι προ Covid-19.
Μας είπαν ότι τα μέτρα ασφαλείας που λαμβάνουμε σήμερα θα γίνουν μέρος του «νέου φυσιολογικού» της κοινωνίας μας, με επαναλαμβανόμενες περιόδους κλειδώματος καραντίνας, κι αυτό από μόνο του επισφραγίζει την αλλαγή. Όμως δεν είμαστε μόνοι. Είμαστε όλοι μαζί. Όλοι μοιραζόμαστε την ατυχία. Ελπίζω ότι όλοι μαζί θα βρούμε και κάποια απελευθέρωση.
