Γιαννούλης Χαλεπάς – Ο Έλληνας Ροντέν της Τήνου
Το άκουσμα του ονόματος του πιο διακεκριμένου γλύπτη της νεότερης Ελλάδας, μας παραπέμπει σε μια κορυφαία καλλιτεχνική φυσιογνωμία. Μέσα όμως από αυτήν την εξέχουσα διαδρομή, τον σημάδεψε η μοίρα του με τραγικό τρόπο για πάρα πολλά χρόνια. Μια αναδρομή στη ζωή του θα μας δώσει την όλη εικόνα στη ροή των γεγονότων που σφράγισαν την καλλιτεχνική του πορεία.
Ο Γιαννούλης Χαλεπάς, με καταγωγή από οικογένεια Τηνίων μαρμαρογλυπτών, δούλεψε κοντά στον πατέρα του. Ανακαλύπτοντας το ξεχωριστό του ταλέντο αποφασίζει να σπουδάσει γλυπτική στο Ιερό Ίδρυμα Ευαγγελιστρίας Τήνου και να συνεχίσει στην Ακαδημία Καλών Τεχνών του Μονάχου.
Με την παρουσίαση της πρώτης αριστουργηματικής του δημιουργίας “Ο Σάτυρος που παίζει με τον Έρωτα” βραβεύεται. Ο Σάτυρος συμβόλιζε την εσωτερική δύναμη των ανθρώπων και ο μικρός Έρωτας, μια άλλη δύναμη που φέρνει αναταραχή στη ψυχή, μια θεία αλλά και θηριώδη πλευρά κατά Πλάτωνα. Άφηνε το ερώτημα ποιος θα κυριαρχήσει…
Ακολουθούν πολλά αλλά αξιοθαύμαστα έργα. Ένα αριστουργηματικό έργο ήταν και “Η Φιλοστοργία”. Με την αιφνίδια όμως διακοπή της υποτροφίας του επιστρέφει στην Ελλάδα και ανοίγει δικό του εργαστήριο. Αρχίζει να δουλεύει με πάθος και ελάχιστο ύπνο. Τότε είναι που δημιουργεί το πιο διάσημο γλυπτό του, την “Κοιμωμένη” προορισμένο για τον τάφο μιας νεαρής από την Κίμωλο, που βρίσκεται στο Πρώτο Νεκροταφείο.
Παρ’ όλη την ανοδική λαμπρή πορεία του, μια ξαφνική υπερκόπωση με επακόλουθο την ψυχασθένεια τον καθηλώνει και καταρρέει με τάσεις αυτοκαταστροφής. Είχε αναπτύξει μια παθολογική αγωνία αναγνώρισης σε μια εποχή τεράστιου ανταγωνισμού με σχεδόν ανύπαρκτη αγορά. Άρχισε να καταστρέφει τα έργα του και ακολουθούν πολλές απόπειρες αυτοκτονίας. Κλείνεται στο Ψυχιατρείο της Κέρκυρας για πάρα πολλά χρόνια και μοιραίως χάνεται η δημιουργική του έμπνευση. Πάλευε μέσα του να ξαναδημιουργήσει αλλά είχε χάσει την έμπνευση του. Όταν τελικά θεραπεύτηκε και βγήκε, ξεκινά μια καινούργια περίοδος δημιουργικής ώθησης που τον οδήγησε στην αναγέννηση του ταλέντου του.
Συνέχισε να ενδιαφέρεται για τον κλασικισμό της Αρχαίας Ελλάδας, τη Μυθολογία και την δημιουργία γυμνών κλασικών μορφών και αγγέλων. Ξεκινάει να δημιουργεί μια μεγάλη σειρά από αριστουργήματα. Ένα θαύμα, μετά από τόση αποχή.
Παρ’ όλη τη φήμη του ως “τρελού γλύπτη”, βραβεύεται με το Αριστείο των Τεχνών. Έζησε τα τελευταία χρόνια της ζωής του κοντά στην ανιψιά του έως τον θάνατό του. Εκατό-πενήντα γλυπτά του έχουν σωθεί καθώς και πάρα πολλά σκίτσα βρίσκονται σήμερα στο οίκημα της οικογένειας Χαλεπά. Πολλά γλυπτά φιλοξενούνται στην Εθνική Πινακοθήκη στη Αθήνα και στο Μουσείο Γιαννούλη Χαλεπά στον Πύργο της Τήνου καθώς και στην Εθνική Γλυπτοθήκη στο Γουδί.
